Ściany zewnętrzne – jednowarstwowe
Na początek warto powiedzieć, że ściany jednowarstwowe buduje się najczęściej z betonu komórkowego (lekkich odmian), z ceramiki poryzowanej również z wkładkami z wełny mineralnej oraz keramzytobetonu też z wkładkami z wełny mineralnej lub styropianu. Do murowania stosowane są najczęściej klejowe zaprawy cienkowarstwowe, rzadziej grubowarstwowe zaprawy ciepłochronne. Również możemy użyć pianki poliuretanowej.
Należy wiedzieć, że jest to gotowy produkt przeznaczony do stawiania ścian ze szlifowanych pustaków poryzowanych o gładkiej powierzchni i precyzyjnych wymiarach. Ściany jednowarstwowe osiągają wymagane przepisami U = 0, 23, lecz kłopotem w tej technologii są mostki termiczne w nadprożach okien, drzwi i w wieńcach stropowych występowanie minimalizuje zastosowanie systemowych kształtek ze styropianem albo wełną mineralną, ale i tak izolacyjność tych elementów jest gorsza, niż reszty ściany. Poważnym błędem jest tu wykonanie zwykłych żelbetowych nadproży. Należy wiedzieć, że takie przegrody muruje się z elementów o grubości 42-48 cm, chociaż pustaki z ceramiki poryzowanej z kanałami wypełnionymi wełną mineralną pozwalają na postawienie ściany 30 cm. Dodajmy, że ściany jednowarstwowe wykańcza się tynkiem tradycyjnym lub cienkowarstwowym. Warto wiedzieć, że ściana z elementów o szerokości 44 cm wypełnionych wełną mineralną będzie miała współczynnik przenikania ciepła o wartości U = 0, 17 W (m2•K). Więc możliwa do uzyskania ciepłochronność, przy ekonomicznie i technicznie uzasadnionej grubości ściany osiąga właśnie wcześniej podaną wartość. Warto wiedzieć, że ściana jednowarstwowa posiada niedużą masę akumulacyjną, gdyż tylko część jej grubości (zatem i jej masy) utrzymuje temperaturę zbliżoną do panującej wewnątrz pomieszczeń.
Pod względem wykonawczym ten rodzaj ścian wymaga dużej staranności i zastosowania specjalnych elementów, chroniących przed powstawaniem mostków cieplnych. Należy wiedzieć, że w zewnętrzne ściany nośne wbudowywane są elementy konstrukcyjne – nadproża, wieńce stropowe – o dużych wymaganiach wytrzymałościowych, wykonywane najczęściej jako żelbetowe. W trakcie stawiania ściany jednorodnej, w miejscach ich przebiegu musi być ułożona dodatkowa izolacja cieplna (osłonięta od zewnątrz materiałem o zbliżonych właściwościach jak reszta ściany), ale mimo to nie zawsze da się osiągnąć pożądaną ciepłochronność. W tej technologii zalecane jest więc stosowanie systemowych nadproży, oferowanych przez producentów materiałów murowych. Warto też wiedzieć, że osiągnięciu najlepszych parametrów cieplnych służy murowanie na sucho przy użyciu wspomnianej wcześniej zaprawy cienkowarstwowej. Jest ona dostarczana w lekkich puszkach, a nakłada się ją precyzyjnie za pomocą specjalnego aplikatora, wyłącznie na warstwy poziome (w murze nie ma spoin pionowych – zastępuje je połączenie typu pióro-wpust).
Wiedzmy, że dużą zaletą takiego sposobu budowy jest prostota i szybkość wchłaniania. Metr kwadratowy składa się jedynie z 16 pustaków i zaledwie 4 poziomych spoin. Pozwala to wymurować taką powierzchnię w zaledwie godzinę. Mur należy otynkować, ale nie potrzeba ocieplenia. Jednak ta metoda wymaga dużego doświadczenia i precyzji. Szczególną uwagę trzeba zwrócić przy wykonywaniu miejsc narażonych na powstawanie mostków termicznych, a zwłaszcza tam, gdzie ze względów konstrukcyjnych materiał ścienny musi być zastąpiony betonem. W jaki sposób należy wyeliminować ryzyko miejscowego wychładzania przegród? Należy wiedzieć, że aby wyeliminować ryzyko miejscowego wychładzania przegród, trzeba użyć prefabrykowanych nadproży i docieplonych kształtek.
